's Avonds aangekomen in Sumatra vonden we snel-snel een hostel in Medan, daar was het even uitvogelen wat we voor de rest in Sumatra zouden gaan doen. Olifanten wassen in Tangkahan? Oerang oetangs bekijken in Bukit Lawang? Een jungle tocht maken in Ketambe? Met een kajak langs de kust van Lake Toba? Veel keus, maar we hadden nog heel wat dagen te gaan dus deden we het rustig aan. Als eerste besloten we naar Tangkahan te gaan, want olifanten wassen leek mij toch wel echt heel leuk. We werden met een taxi naar het busstation gebracht, waar een paar mannen al naar ons begonnen te schreeuwen dat zij ons wel zouden helpen. Onze taxi-chauffeur keerde de taxi om, zette ons er ergens anders uit en waarschuwde ons vervolgens dat we die mannen écht niet moesten vertrouwen. Toen we eenmaal een been uit de taxi hadden stonden die mannen daar weer, waar we naartoe wilde en dat we maar bij hen in de bus moesten stappen. We wisten dat de bus 20.000 rupiah zou kosten, maar de mannen vroegen vijf keer zo veel voor de rit. Nadat we zeiden dat we niet met hen mee zouden gaan keken ze boos en bleven ze je aanstaren. De bus zou om één uur vertrekken, dus zat er niets anders op dan drie kwartier wachten tot er een bus aan zou komen die ons mee zou nemen naar Tangkahan. Dit was toch wel de eerste keer dat ik me niet veilig heb gevoeld in Indonesië. Op het busstation zaten meerdere mannen luidruchtig de dorpsgek (een wat vollere man die zijn been ooit gebroken had wat nooit goed gezet is, zag er niet goed uit) belachelijk te maken. Een man met totaal geen gezichtsbeharing kocht een scheermes en begon zijn hele gezicht ermee te scheren, al starend naar mij. Daarna vroeg hij aan mijn vriend, na drie kwartier naar me te hebben gestaard, of ik zijn vriendin of zijn vrouw was, want zo lang je nog niet getrouwd bent mag de ander nog proberen zich voor je te winnen. Toen het één uur was bleek er geen enkele bus te zijn die niet door die mannen beheerd werd en de buschauffeurs wilden totaal niet met ons in gesprek, dus ons plan om naar Tangkahan te gaan viel in duigen. Daarom zijn we maar doorgegaan naar Berastagi, waarna we snel zouden doorreizen naar Ketambe voor een mooie Jungle tocht. Eenmaal een paar uur aangekomen in Berastagi begonnen de vreselijke buikkrampen, de volgende dag zat ik aan het toilet gekluisterd. De ellendige reizigersdiarree was begonnen. Een dag later had ik mijn vrienden ook aangestoken en zaten we een week aan Berastagi vast, want reizen was zo jammer genoeg onmogelijk.
De reis die we hebben afgelegd door Sumatra
Na een volle week konden we eindelijk weer verder en zodoende begonnen we onze reis naar Kuta Cane, een klein dorpje dat door de vele bomen geen goed wifisignaal had. Daar ging mijn contact met de buitenwereld... Onze reis begon in een klein gammel busje dat bijna uit elkaar viel en véél te hard reed, waarbij een redelijk creepy man aan mijn vriend begon te vragen hoeveel ik kostte, altijd fijn. De eerste nacht in Ketambe, het dorpje waar we sliepen om daarna de jungle in te trekken, werd al snel duidelijk dat ik toch echt geen natuurmens was, ik werd gek van alle beestjes die zomaar in ons houten hutje kropen. Wat zou er toch in hemelsnaam van die jungletocht moeten komen en waarom was ik toch ook alweer akkoord gegaan om drie volle dagen door de jungle te struinen? Voordat ik wist was het zo ver, daar liepen we, midden in de jungle, een hike van 2 uur naar boven om bij het kamp te komen. Het zweet gutste uit elke porie van mijn lichaam, hoe kan het ook anders als je met meer dan dertig graden van die zware lichamelijke activiteiten gaat doen. Bij het kamp sprongen we dan ook meteen de rivier in en dronken we thee in het verkoelende water. Overal waar je keek zaten immens grote, prachtige vlinders. Echt geweldig om te zien! Na een uurtje gezwommen te hebben en wat gegeten te hebben gingen we door met de tweede hike. Ik had nergens oog voor en zwoegde me door het zand, over de bladeren en klom over de omgevallen boomstammen heen. Als ik alleen door de jungle had gelopen had ik dus geen enkel wild dier gezien, maar gelukkig was daar onze gids. Na een uurtje lopen stond hij ineens stil en begon hij ons te high fiven. Het duurde even voordat ik doorhad dat er een oerang oetang in de bomen boven ons zat. Wat bizar om er een in het wild te zien, heel mooi! Daarnaast hebben we allerlei verschillende andere apen gezien, en kwamen sommige apen zelfs in het kamp wat voedsel stelen als niemand keek. 's Avonds in het donker ging er een Indonees vissen vangen en even later zaten we met zijn allen aan de visbarbecue, een super leuke ervaring. We sliepen onder een tent gemaakt van doorzichtig plastic, waardoor we nog even konden genieten van het slapen onder sterrenhemel. Het plastic was zó helder dat ik midden in de nacht in paniek half-wakker riep dat het dak weg was, oeps. De tweede dag toen we na het volgende kamp gingen merkte ik dat het hiken niet meer zo makkelijk ging na een extreem stijl stuk. Mijn benen begonnen te trillen en ik verzwikte om de haverklap mijn enkel. De gids brak een stok voor me af om mee verder te lopen, waarop mijn vriend hard "you shall not pass" door de jungle riep. Toen we eenmaal bij het tweede kamp aangekomen waren werd me dan ook geadviseerd de volgende tocht even uit te zitten. Nu kan ik niet zeggen dat ik dat een hele grote blamage vond, aangezien er op het tweede kamp hotsprings zaten. Eerst moest je over een parcours stenen heen om er te komen, wat nog een hele taak is met mijn slechte evenwicht (vooral eng omdat ze zeiden dat je écht niet met die stroming mee naar beneden moest gaan want dan zou je levend verbranden, wat een feest), maar dan kun je genieten van een heerlijk warm bad midden in de natuur. Het leek wel een luxe spa midden in de jungle, hier heb ik dan ook flink wat uurtjes gezeten. In die drie dagen hebben we veel wilde dieren gezien, en heb ik mijn angst voor al wat klein is en kruipt of krioelt toch wel een klein beetje overwonnen. Toch was ik goed in staat de geasfalteerde straat te kussen toen ik er eenmaal op stond, met een grijns van oor tot oor liepen we terug naar het eerdere hostel, dat ineens leek op een eersteklas kuuroord.
Na lang twijfelen om toch nog een keer te proberen om naar Tangkahan te gaan voor de laatste drie dagen, besloten we toch maar om door te reizen naar Lake Toba. In dit meer bevindt zich eiland Samosir, het grootste kratermeer van de wereld. Toen ik Lake Toba zag kwamen vooral de woorden "vergane glorie" in me op. Er zijn ontzettend veel toeristische plekken, maar het is er uitgestorven. Mensen vragen of je alsjeblieft bij hun winkeltje een fles water komt kopen, want de zaken gaan zo slecht. De hele toeristische sector lijkt naar Bali te zijn verhuist. Dat maakt Lake Toba een prima plek om even op adem te komen met wat luxere voorzieningen, maar dan zonder alle andere toeristen om je heen. We hebben er weer een scootertje gehuurd en crossten zo over wegen, door groepen runden en tussen moedervarkens met hun kleine biggetjes. Erg leuk om te zien dat al die dieren gewoon los rondlopen op het eiland. Minder leuk waren echter de ratten die midden in de nacht letterlijk onze kamer binnenvielen uit de muren van ons schattige traditioneel Indonesische hutje... De volgende nacht hebben we toch maar gewoon weer een normaal hostel geboekt.
Na een paar dagen wat uitgerust te hebben reisden we weer terug naar Medan, om vervolgens door te vliegen naar Jakarta. Daar word ik nog snel verrast met een heerlijke taart, een paar dagen voor mijn verjaardag, want die zal ik jammer genoeg thuis weer vieren.
Als een echte badass durfde ik niet alleen de rivier over te steken...
Zwetend en zwoegend door de jungle
Ons super luxe kamp bij de hotsprings
Slechte foto, maar dit waren de twee schattigste puppy's ooit
Een vrouw die achter haar marktkraam in slaap gevallen is
Je eigen kip uitkiezen... Stiekem toch best akelig
Super lief, een heerlijke taart als verassing voor mijn (bijna)verjaardag!
